efendim malum-u aliniz frneklerin dünya üzerinde kirmizi değirmen namıyla bilinen meşhur bir pavyonlari vardir.
montramatre denilen semtte itin, cakalin cukalin, düzenbazin, karmanyolacinin, köyünden artist olmak için kacanin, bohemlerin velhasil kelam 72,5 milletin hergelesinin dalga gectiği ve 72,5 milletin zevk sefa içine gark oldugu sefahate daldiği bu pavyonun jane avril namıyla ocak batiran, yuva yikan yedi iklim dört bucak butun ademlerin ocağina incir agaci diken inci disli, safir sacli ahu gözlü afet-i suzan mekan tutmus ve evinin nafakasini cikartiyordu.
günlerden bir gün bendeniz üzerine günes batmayan ve ahalisinin günse gözlüğü ile dolasmak zorunda kaldiği imparatorluk olan ingiltere devleti hesabina bazi ticari munasebetlerde bulunuyorum- kusura bakmayinsöleyemem, imparatorluk sirridir, yahu arkadas söylemeyemem dedim kralicenin adini verdim, evet canim tanri kralicayi korusun-
paris sehrinde günümü gün etmeye karar vermiş hiç olmazsa felekten bir gece calayim demiştim. yürüdüm gittim kirmizi değirmene. girdik kapidan bon jour mon jour flan fistik iste...
zat-i sahanem jane avril'i gördüğü vakit sanki kafama yildirim düsmüş gibi oldu. anında yamuldum. gelgelim ben onun namı değer jane avril oldugu bilmediğimden kelli, bir de ayiliğim tuttugundan dolayi ayakkabisindan sampanya içmek istediğimi söyledim.
o da hilal kaslarini kaldirip kim bu serseri demedi -bende tamirci ciraği tipi yok cünkü- 'mösyö ayilasmayin lütfen, ayakkabidan sampanya iceceğinize gelin basbabasa beraber içelim' dedi.
eh gerisi bende sakli kalsin... herşeyi de anlaticak değiliz ya...
hayir o değil yahu arkadas benim 19. yuzyilda ne işim var?
herhalde ne işim var burda tunc gibi bir şey olduk iyice.
