dışarda havlayan köpek olarak düşününce bu yaz yüreğimi ağzıma getiren bir köpeği anımsattı. oyun isimli stephen king romanını okumaktaydım. bulunduğum oda karadenizin bir köyünde bir evin alt katında fındık bahçelerine bakan, ıssız, sessiz benden başka kimsenin yalnız yatmaya cesaret edemediği bir oda. saat gece 02,30 civarı. ve o sırada mevzu bahis sayfalardaki sahne şu;
--spoiler--
kadın bin türlü badire sonunda dağ evinden dışarı çıkmaya çalışıyor, arkasında onu kovalayan hayalet gibi canavar gibi bir adam. kadın çok kan kaybetmiş sendeleye sendeleye kaçmaya çalışıyor, verandadan çıkarken ayağı takılıp yere düşüyor. o esnada da günlerdir kocasının cesedini yiyen köpeğin havlama sesleri geliyor.
aynı anda bizim köyde bir köpek havlamaya başlıyor. ben bu kadar canlandırmaya rağmen kitabı okumaya devam ediyor, kalbim çarpıyor, sokaklarda havlayan köpeklere düşman oluyor. ben zaten köpeklerden çok korkuyor.
