Kırmızı şarabım elimde camdan caddede küçücük görünen insanlara baktım, kendiniz kadar aklınız da küçük, nereye kaçacağınızı sanıyorsunuz dedikten sonra, dudaklarımda müstehzi bir gülümseme, bertolt brecht'in oyunlarından pasajları ezberimden okuyarak kendimi dünyadan soyutluyor ve akşamki arya için zihnimi boşaltmaya başlıyordum ki...
annem heladan "o kirli ellerinle su bardaklarının birini alıp birini bırakıp durma demedim mi seni davun çocuk" diye haykırınca kendime geldim.
