Boş vermek keşke her dilimize geldiğinde söylediğimiz kadar, aklımıza geldikçe yazdığımız kadar kolay olsa... Bir kelimenin bu kadar hayat kurtarıcı etkisi olduğunu düşünmek çok tuhaf. Ve tuhaf olduğu kadar gerçek…
Öğrenmek gerekir boş vermeyi… Yürümeyi, koşmayı, oturmayı, kalkmayı, yüzmeyi ve araba kullanmayı öğrenir gibi ihtiyaçla, azimle öğrenmek gerekir… Meslek edinir gibi, aşk gibi öğrenmek gerek… Canın da acısa, için de sızlasa öğrenmek gerek… Gün gelir lazım olur para gibi, pul gibi… Ekmek gibi, aş gibi… Ummadığın anında lazım olur işte… Ansızın vedalaşmalara, ölümlere, aşklara, dostlara ve düşmanlara boş vermeye alışmak gerek… Bilmemek ayıp değil, öğrenmemek ayıp der hep büyükler… Öğrenemedim boş vermeyi, içimdekilere aldırış etmemeyi, canımı acıtmamayı öğrenemedim. Yaşananlar yaşanmamış kılınırdı belki boş ver diyebilseydim… Zaman makinesi denen zımbırtı icat edilene kadar yetinmem gereken tek şeydi boş vermek. "Acil durumda camı kırınız" diyemiyorum, basit ama işe yaramıyor. Boşver... Ancak bu beni geçmişin ya da geleceğin güzel günlerine götürebilir biliyorum…
Gel gelelim yazıp geçmesi kolay, denemek gerek, yaşamak gerek… Deniyorum bakalım boş nasıl verilir, dolu nasıl alınır… Şimdi boş veriyorum her şeye, bakalım kim ölür, kim kalır, kim gelir, kim gider… Selametle…
