öfkelendiğim zaman içime atamamam, eğer yapabilsem nolur nolmaz diye kesin sakin kalırdım ve sonra içim içimi yerdi, ama yapamıyorum ve bi anda her şeyi ortaya dökünce inanılmaz rahatlıyorum.
kin tutabilmem ve bunu bi moral bozukluğu haline getirmemem. özdeyişlerde geçiyor, tutmayanlar akıllıdır falan diye. yok öyle bir şey. ben zekiyim demiyorum ama her şeyi unutursanız günün birinde ortada tek saf siz kalırsınız, öyle pembe bir dünya yok maalesef.
son olarak, sevdiğim insanlardan kopmamak için elimden geleni yaparım. gurur falan umrumda olmaz pek. ama gerçekten sevilecek insan çok olmuyor zaten.
