fransız sosyolog raymon aron'un görüşüdür. şöyle diyor:
"milli irade kavramı özgürlüğe de despotizme de götürebilir. önemli olan hukukun milli iradeden üstün olduğunu benimsemektir".
söz konusu alim, bu görüşü, bizim cumhuriyet kurulduğundan beri yaşadıklarımızı tam yüz yıl yaşadıktan sonra durumu düzeltebilen fransa'nın deneyimlerini esas alarak serdediyor.
kimisi diyebilir ki "efendim hukuku da yapan milli irade değil midir?"... tam olarak değildir efendim... bir kere taraf olduğumuz, anayasamızdan bile üstün olduğunu kabul ettiğimiz uluslararası sözleşmeler var. ikincisi anayasa var... anayasa, dünyanın her yerinde olduğu gibi türkiye'de de mecliste %50'yi geçmekle değiştirilemez. bunun sebebi demokrasinin bir uzlaşma rejimi olmasıdır. muhalefet bölünmüş bile olsa, az bir iktidar fazlalığı muhalif kesimlerin haklarına tasallut etmek için kullanılamaz.
peki anayasa referandumla değiştirilebilir mi? elbette değiştirilebilir. fakat o değişikliğin içeriğinin de uluslararası alanda kabul görmüş anlaşmalara ve teamüllere uygun olması icap eder.
velhasıl "milli irade" adı altında, şekil şartları yerine getirilerek yapılmış görünen her kanun, anayasa veya anayasa değişikliği hukuka uygun değildir. ona bakarsak hitler almanya'sının anayasası, kanunları yok muydu? vardı!.. milli iradeyi temsil etmiyor muydu? ediyordu!.. almanya yükselirken alman halkının hitler'e duyduğu hayranlık herkesin malumu...
peki ardında milli irade olan söz konusu anayasa ve kanunlar hukuka uygun muydu? tabi ki değildi!.. böyle olduğu için nürnberg mahkemesinden yargılanan nazi yargıçların "biz kanunlara uyduk" savunması geçerli kabul edilmedi...
tabi bir de fransa'nın 3. napolyon deneyimi var... yaptıklarının çoğunu kanunlara uygun olarak ve de kanunları amaçlarına uydurarak yaptı. seçim seçim, referandım referandum ilerledi.. sonunda aynı yolla imparatorluğunu ilan etti. peki 3. napolyon düzeni hukuka uygun muydu?
