10 gün oldu babam aramızdan ayrılalı. tam 10 gün. az önce eşyalarına baktım, dokundum. ama elimden bir şey gelmiyor. aylar sonra buraya girdim sadece bu duyguyu paylaşmak için. çünkü benimde babamında hataları oldu hayatımızda. bunlar özel şeyler bunlara değinmeyeceğim. değineceğim şey ise; en yakınlarından birinin birden yok olması. evet durup dururken. aniden. günlerdir kapalı ortamda zor duruyorum, saatlerce ankara sokaklarında dolanıp duruyorum. başka yerlerde kendimi buluyorum. aklımda tuhaf bir dalgınlık, pis sakalım, zorla dinlediğim insanlar... gecen gün arkadaşım balkonda kızının yaramazlıklarını anlatarak benim aklımdakileri unutturmaya çalışıyordu, gülüyordum ama aklımdan balkondan aşağı uçup çakılmak geçti. sonra numarama devam ettim. bu aralar böyle. aslında acır gözle bakıyorlar, belki de canımı gerçekten sıkan bu. gerçekten yanıma gelip bu yara üzerinden ilişkilenmeseler belki daha çabuk alışacağım ama o bakışları çok kötü. artık sende çaresiz bir eksiksin der gibi bakıyorlar. daha çok umursuyorlar. daha çok ilgililer. çünkü sen eksiksin. bundan böyle de öyle olacak. sıcak bir avuç içinin yokluğuyla ve başarılarına gururla gülümseyecek, gözleri dolacak bir kişinin eksikliği ile hayatına devam edeceksin. hayatının sonuna kadar çekeceksin, başka bir yolu çekeceğiz.
