Bu kaldırımlarda çürümüş blr aşkın hikayesi değil.Necip fazıl'ın dostu olduğu olduğu kaldırımların sarhoş bir ölüsü hiç değil.Arafta kalan bir faninin boğazını yırtan haykırışları.Duymadı ne tanrısı ne annesi.Gül tutan ellerini dikenleri kanattı.Bastığı her korkak adım yerleri ağlattı.Ve biten her çiçek soldurdu gençliğlni.Şairler sever devrik cümleleri.Devrik hayatları da.Sonra edebileştiremeyecek derecede mikrop kaptığını anlar bedeninin.Kusmaya başlar düşüncelerini.Ne bir merdiven altında uyuyakaldığı günde ne yama gibi duran bu balkonda izlediği gündoğumu çare olacaktır artık.Bilincinde sadece rüyalar kalacaktır.insanın aklına uyandığı ilk an onu en acıtan kişi aklına gelirmiş.Her uyandığında benliği,varolduğu aklına gelecektir.Bir Gregor samsa olamadığı her ana lanet edecek,son sürat sona yaklaştığı her an yağmur dileyecektir bir salyangoz misali.Dönüşemeyecek,ölemeyecek,bir kazadan sağ kurtulamayacaktır.Birbirine uzanmaya çalışan iki aynı enerjili kutup,hiç birbirini bulamayacak Mevlana ile Şems..
