özgüven ve halka, millete olan saygının yansımasıydı o açık oturumlar. bugün millet diye meydanlarda bağırıp sesi çatallaşan yalancıları görüyoruz. oysa yaşımız yetiyor ve biz o açık oturumları da izlemiştik bu ülkede. dedim ya bugün meydanlarda dilinden milleti düşürmeyen soytarılar siyasi rakipleriyle bağımsız bir kanalda dahi karşı karşıya gelemiyorlar.
riyakarlar, yalancılar, meydanlarda milletin gözünün içine baka baka yalan söylüyorlar. utanmadan, çekinmeden. insanda biraz ar olur, namus olur, şeref olur. bu kadar ayan beyan yalan söylenmez. söylenmemeli.
bugün yaşı 30-35'i aşmış olan yazarlar grubu adına haddim olmayarak şunu söyleyebilirim. biz o açık oturumlarda milletin karşısında televizyona çıkıp açık açık konuşan birbirleriyle saygı çerçevesinde iletişim kuran siyasi parti liderlerini yerin dibine sokardık. vay amk...
ülkenin geldiği noktaya bak.
sade bir vatandaş olarak şunu istiyorum tüm imkansızlığını bilmeme rağmen. başçalan, davutoğlu, kılıçdaroğlu, doğu perinçek, selahattin demirtaş, devlet bahçeli, mustafa kamalak; çıksınlar bir televizyon kanalına bir açık oturum yapsınlar.
mümkün mü? değil. neden değil? çünkü bu isimlerin belki hepsi gelir de malum 2 kişi gelmez. gelemez. o yürek ister. o yürek de o iki kişide yok.
onur, gurur önemli kavramlar. makam ve mevki için satılmamalı, bu kadar ayağa düşürülmemeli.
çok özledik o açık oturumları.
en önemli nüans da şu. bu millet koyun değil, türk insanı aptal da değil. sadece çok fazla sabırlı. ama sabır taşı denen şey de çatlar en nihayetinde. değil mi?
