bazen gaza geliyorum. sanki 1 damla daha salgılansa adrenalin bitermiş gibi hayatım. sanki damarlarımdaki 1 damla eksik olan bir şey yaşamamı sağlıyormuş gibi.
insanlardan ayrı kalmak mantıklı bence. hepsinden ama. bazen senden bile. yorulmak yaşlandırıyor insanı ve beni insanlar yoruyor. mecburiyetler umrumda değil. zorundalıklar, sorumluluklar önemsiz. bir sen önemlisin. ama bir tek buna inandıramıyorum seni. insanlar gerçekten yorucu. kendi yüzünü görmekten korktuğu için evine ayna almayan insanlar var, ve ben bu insanların yüzüne bakıyorum hergün. bende korkuyorum artık kendi yüzümden. bende bu kadar korkuncum ve bende bu kadar yalnızım, her sokak lambası gibi. her sokak lambası yalnızdır. akşam olur ve sadece kendi dibini aydınlatır mumlara inat. belki de bencildirler insanlar gibi. ve yine insanlar gibi başları önlerine eğik beklerler bütün gün. birilerine boyun eğerler ve akşam olunca hepsi yalnızdır. benim babam ampulü kırık bir sokak lambası. artık kimse için yolları aydınlatmıyor. elimden gelse bir bir söndürürüm sokak lambalarını. en azından kimse kimseyi görmezse biraz olsun başlarını kaldırır birileri. birileri gökyüzüne bakar ve yıldızların güzelliğini. aralarında binlerce kilometre olsada nasılda yan yana durduklarını. ve anlardı birileri uzakken de yan yana olunabileceğini.
