'' kendimizi tanımak... ruhumuzun mahzenlerinden bizden habersiz yaşayan bir alay misafir var. berhanenin bazen bir, bazen birkaç odası aydınlık. ışık binanın üst katlarında.
kendini tanımak. kendini, yani eriyeni, dağılanı, dumanlaşanı. sen acıların, utançların, zilletlerinle aynısın. rüyaların hayallerin, dileklerinle bir başkası.
gideceksin. tanrılar bile rolünü bitiren aktörler gibi kah birer birer, kah hep beraber çekiliyor bu sahneden. senin zavallı gölgen zaman perdesine bir kere bile aksetmeden,oyuna katılmayan bir kukla gibi unutulup gidecek.''
