velhasıl pazar akşamı maçında aldığım darbeden sonra eve gidip duşumu aldım yattım. sabah kalkınca baktım ki ayağımın üzerine basamıyorum. hemen taksiye binip hastaneye gittim. ortopedi'den sıra almak istedim verdiler sırayı. saat 9 oldu doktor gelmedi. hayırdır falan derken dışarıda bir bağırışlar duyulmaya başlandı. kalktım seke aksaya dışarı çıktım. 15 dakika geç başlayacaklarmış eylem varmış şiddetten ötürü. gittim yanlarına alkışlayarak destek verdim. sonra içeri geçtim tekrar poliklinik önüne. 9.40 oldu doktor yok hala. acı gitgide artıyor. acile geçtim hizmet verilmiyor herhalde diye. yürüdükçe de ağrıyor meret amk. neyse geçtim iki doktor geldi o ara. aynen yazıyorum:
d1: sen?
b: ayağımın üzerine basamıyorum.
d2: niye bırdasın git sıra al o zaman.
b: sıram var başlamadı henüz ağrıdan duramıyorum ben.
d1: (yanındaki hemşireye dönerek) iyi şuna iğne yapın da gitsin.
ulan biz herkese nazik oluyoruz, doktor bey diyoruz, saygı gösteriyoruz size ne oluyor. Allahtan diyorum yanımda abim falan yoktu. ben mizaç olarak sakin bir adamım ama abim falan orada olsa gazetelerde manşet olabilirdik.
ha ayağıma gelince. alçıda şu an. 1 ay alçıda kalacakmış. kırık varmış.
