ölüyü diriltir, diriyi sikertir o koku, haklı muavin.
tee bir vakit tatil yapmaya karar vermişiz arkadaşlarla, ankara-antalya seferi.. aha şirketin de adını veriyorum, kontur turizm. arka koltukta dört sapız. yanımdaki oğlan da huysuzun teki, hiçbir şeyden memnun olmaz, rahatına düşkündür falan filan. muhabbetti, kahkahaydı, belli bir vakit geçtikten sonra, bizimki özüne döndü; "lan olum ben çıkarıyorum ayakkabıyı, yetmiş saat çekemem ben, kebap oldu lan ayağım." yapma etme dinletemedik herife, çıkardı ayakkabıyı, topladı ayağını koltuğa ki, yemin ediyorum adamın ayağı gözümün önünde süblimleşti. cidden kokutmak için özel bi çaba sarfetmiş olmalıydı, ulan nimetle şaka olmaz ya, bildiğin gece süte basmış ayağını, mayalamış öyle gelmiş otobüse. of fecaat.
buraya kadarı normal kabul edersek, mevzu muavinin gelmesiyle ve tek lafıyla başladı, bitti:
- birader, babanın ayağı mı o koyuyosun koltuğa?
10-12 saniye lafı idrak etmeye çalıştım. hafız bu sözden iki anlam çıkar;
ya herif kokudan aklını şaştı, "birader, babanın koltuğu mu o koyuyosun ayağını" diyecekti, s.kti cümleyi, ya da herif her gece babasını parçalara ayırıp yatırıyo, ayağını da koltuğa koyuyo, ondan normal gelmiş.
ölüyü diriltir, diriyi sikertir o koku, haklı muavin.(filmin sonunu başta gösterme ekolü)
