bu mantığa göre ya tanrıyı kabul ediceksin yada varlığına tatmin olamadığın tanrıyı yok sayacaksın. bu yazı psikolojikdir ve tanrıyla ilgisi yoktur, bide zaten insan beyinden ibarettir, beyin kontrolü kimden alıyor onu anlamadım ben. kabul edemiyoz dimi aslın da biz bir beyiniz ama vücudumuzla bütünüz, yakıştıramıyoz tabi bunu kendimize ama bi sikim değiliz olum biz. bence tanrı olmak zorun da, olmak zorun da çünkü insan bişeyi kendi var etmemiştir herşey zaten vardır ve eğer tanrı gibi bi söylenti varsa tanrı da olmak zorundadır, çünkü bildiğimiz herşey vardır, tanrı yoksa neden insanın doğasın da bir lider arama isteği var? bu şans eseri mi? mesela kendi kendine olan bişey olamaz ama kendi kendine mi oldu diye sorulamayacak tek şey olmak zorundadır o da tanrıdır işte. kimse yok olamaz, çünkü bizim yokluğumuz dahi yok, doğmadan öncenin yokluğunu hissetmiyorsak yokluğumuz da yoktur, yok olduğumuzu daha çok fiziksel anlam da düşünürüz ama bir de bilinç olarak düşünelim, yani yokluğunuzu düşünürken yüzde 99 siyah bi renk geliyo aklınıza. bak 1 milyar yıl yok olsanız tabi daha doğrusu 1 milyar yıl var olmamış olsanız ve 1 saniye var olsanız siz o 1 saniyeyi bilirsiniz ama o 1 milyar yıl sizin için bir hiçtir var olmadığınız sürece yokluğunuz yoktur. insanın tanrıya ve dine bakış açısı kültüreldir, peki tanrı varsa insan onu sevmek zorunda mıdır? işte bilinç altının dibinde olan da bu zaten, insan tanrıyı yok sayıp ateist olurken onun var olma ihtimalinden de nefret edip daha sonra onun var olma ihtimalini yüksek görse bile onun var olmama ihtimalini yükseltmeye çalışır yani bu nen sikim bişeyse artık benim beynimde bunlar oluyo.
