durduk yere bulununca piyango hissini yaşatan arkadaşlıklardır..
yaz tatili başlarken hep söz verilirdi eylülde bir araya gelineceğine dair. ve ben son verdiğim sözü tutamadım, onlara haber bile veremeden başka şehre, başka hayata geçtim en mutsuz yıllarım oradan ayrılınca başladı. en çok da onların dostluğunu özledim, paylaştığımız yılları özledim. hepimizin farklı hikayeleri vardı kimisini annesi terk etmiş, kimi anne babası var ama onlardan uzak yaşıyor, kimisinin annesi o bebekken ölmüş üvey annesi istemediği için babaannesi büyütüyor ama ortak yönümüz başarılıydık hayır hırs yoktu bizde, sadece okulu seviyorduk bir arada olmayı seviyorduk tenefüste koşarak seksek oynadığımız yeri kapmayı, her gün birbirimize elma getirmeyi, okullar arası yarışmalara katılmayı, her şeyi paylaşmayı severdik. onlar müsamerelerde sınıfın tüm kızları olduğu gibi folklor ekibindeydi ben her zaman ki gibi üst sınıflarla tiyatro oynamayı seçerdim. hocalarımızın isteğiyle kolej sınavlarına girdik üçümüzde kazandık ama ailelerimiz izin vermediği için kalmıştık aslında birbirimizden hiç ayrılmayacağımızı düşündüğümüz için sevinmiştik buna o zamanlar. ama yıllar hepimizi farklı yerlere savurdu.
yıllar sonra ilk defa facebooku amacı için kullandım onların soyadları değiştiği için hep aradım ama bulamadım ama onlar beni bulmuş çok değiştiğim için tereddütte kalmışlar ama sonunda bulduk ve çok değişik heyecan, sevinç, özlemle konuştuk ilkokul arkadaşlarımla samimiyetimizden bir şey kaybetmemişiz bu beni çok mutlu etti. son sözümüzü yad edeceğiz bu eylülde izmir' de bir araya geleceğiz.
