gözlerine uzun uzun bakmaktan korkardım,
gözlerin acılarını resmediyordu...
ellerini tutmaya korkardım,
ellerin yaşanan korkularından titriyordu...
ne zaman sarılmak istesem sana,
incinmiş bedeninin kırılacağından korkardım...
ne zaman bir soru sorsam sana,
cevabın bir yerden kurtulmaya çalışan insan çığlığı oluyordu...
ne zaman seni seviyorum desem,
gözlerin dolardı...
gözlerin, yaşadıklarına ağlayıp, sevgine üstün gelirdi...
yaşadıkların, yaşamak istediklerine engel olurdu hep...
sen bir hatanın kurbanıydın...
sen hayatın acımasızlığını yüklenmiş sırtına,
günlerini yorgunluğuna haykırarak geçirirdin...
sen ölmeyi hak edenlerin yaşaması yüzünden
kendini ölüme mahkum edendin...
ve ben tutunman için hayata yeniden
tüm damarlarımı bir birine bağlayıp
sana doluyorum,
sana dolanıyorum...
yine ve yeniden sımsıkı tutunman için hayata, bana
ve inadına yaşamak için...
tüm çekilmiş acılara inat yaşamak...
