sürekli yurtdışına gitmek için çabalayan ben kaldım annemin babamin yanında.iki yıl öncesine kadar daha çok söverdim alıştım sanırım.hoş hala daha ufak çabalarım var ama eskisi gibi içten değil. gündüzleri çalışıyorum bir yerde akşam okula gidiyorum. geldiğimde yemek hazır para sıkıntım yok ikişer tane almıyorum meyvelerden mesela. hayatıma fazla müdahale eden bir ailem de yok. tek bir kötü tarafı var ki bence en kötüsü yalnızsın. çocukluk arkadaşların, okul arkadaşların gitmiş. günde 2 3 saat onlarla telefonda konuşarak yalnızlığını bastırmaya çabaların vardır. koca şehirde kendi şehrinde yalnızsındır.sinemaya tek gidersin falan. kendi şehrinde okuduğun için okulda da pek bir kaynaşma olmuyor açıkçası(bende olmadi). yalnızlığın anlam ve anlamsızlığını şehir dışında okumadan öğrendim anlayacağınız.
