acıtılmış hislerin kalpte bıraktığı tortuyu duyumsamaktı biraz ve biraz da leyleklerin devinimsel kanat çıprışlarındaki haykırışın frekansıyla aynı tonsal çizgide ilerleyebilmekti. içindeki umarsız çocuğa merhaba deyip kendini esen zamana bırakmaktı...
bir tanrı yansıması olduğunu bildiği için bir sevi beslemekti leyleğin çocuksu uçuşuna karşı. mamafih eşgüdümlü bir bedbinlikti de kimi zaman... kimi zamansa postmodern bir arabesklik *
