yıllardır zannettiğimin aksine yalnız kalmak bana iyi gelmiyormuş. Ne zaman yalnız kalsam gereksizce kendimi sorgulamaya başlıyorum, her seferinde de iğrenç, rezil, ezik, işe yarar görünümlü ama aslında öyle olmayan biri olduğum kanısına varıyorum. belki de gerçekten öyleyimdir bilmiyorum, bunları ne zaman düşünsem içime kapanıyorum, depresyona giriyorum içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.
Son iki haftadır böyleydim işte. neyse ki artık iyiyim. Arkadaşlarım beni istesem de yalnız bırakmıyorlar. iyi ki varlar.
Finaller yaklaşıyor ve ben daha yeni çalışmaya başlıyorum. Neyime güveniyorum bilmiyorum. hep o salak depresyon hali yüzünden.
Egom o kadar sıfırlandı ki benliğimden ego kelimesi silindi. Azıcık egonun iyi olduğunu düşünürüm her zaman. o yüzden bu halim hiç hoşuma gitmiyor. Nereye kaçtı o ego, nasıl geri gelecek bilmiyorum. egom o kadar gidik ki dünyanın en çirkin insanları top 5 listesinde olduğumu düşünüyorum.
Son olarak: bu sözlük çok bozuldu. Ergenler dolup taştı. Her şeye rağmen en samimi yer burası geliyor hala.
