bazen çok içten dedirten anlardır, çaresiz bir insana vurmak ona işkence edip yalvartıranları gördükçe daha da içten haykırarak söylemek istediğimdir. ama içimde olan öfkenin başıma vurmasından da korkuyorum, bunlara karşı nefretim sürerken bunlar gibi olmaktan korkuyorum. bazıları insan değildir, bununla aynı türde ben olamam, belli bir kutsiyet veya değersizlik etrafında olsun insana zarar veren her türlü düşüncenin varlığından bile rahatsız oluyorum. bunları önlemek için onlardan daha vahşi olmayı gerektiren gerçekliğe de ayrı bir kinim var. güç arzusunun kişileri ne hale soktuğunu gördükçe tiksinç insanlara nefretim artıyor. bireysel bir haykırıştan fazlası olmasa da söylemeye devam edeceğim. ha ne gerek var, belki hiçbir gerek yok ama olsun gerekliliğin de zorunluluğunu sikeyim.
