okumayanlar için entrynin özetini veriyorum: "hayat şartları" insanı öyle bir hale getiriyor ki, askerliği özler hale geliyorsun.
saçma salak bir yasa yüzünden 6 gün için, yarın birliğime geri dönme hazırlıkları yaparken, yazdıklarını okumam inan tarif edilmesi zaman alacak duygu bombardımanı yaşatıyor.
***askerliği hiç özlemeyeceğim***
* gaspçılar, psikopatlar, bağımlılar, adam yaralayanların %80 ini oluşturan bir yeri hiç özlemeyeceğim.
* 3 öğün rezalet yemeklere maruz kalmayı hiç özlemeyeceğim.
* gecenin 2 sinde kalkıp, -15 derecede nöbet tutmayı hiç mi hiç özlemeyeceğim.
* 5 dakikada alınacak içtima için, 45 dakikayı beklemeyi hiç özlemeyeceğim.
* baltaya sap olamamış, son çare uzman çavuş olarak askerliğe kapak atan sıfatsızları hiç özlemeyeceğim.
* 7/24 horlama eşliğinde geçen müzikalleri hiç özlemeyeceğim.
neyi özlerim biliyor musun? 12 tane devrem ile, koca bölüğün anasını ağlatıp, devreciliği bitirme noktasına getirdiğimiz anları özlerim. birbirimizi nasıl desteklediğimizi, uzun dönemlerin içerisinden istisna olsa da çıkan pırlanta gibi çocukları diğer yavşaklara karşı koruyup kollamayı özlerim. yani nasıl sivil hayatımda uzak kaldığım dostlarımı özlediysem, askerlik bittiğinde göremeyeceğim dostlarımın sesini, yüzünü, varlığını özlerim.
