mecalim yok. mesafeler çok, zaman çok. şartlar sıkıntı. yüreği başkası için atıyor, ellerini başkası tutuyor. aklıma geldikçe beynim patlayacakmış gibi oluyor, küfür etmeye başlıyorum, kalbim sıkışır gibi oluyor. dayanacak gücüm kalmıyor. intihar ederdim belki inancım olmasa. diyorum bazen kendime "ölmek istiyorsan ölümün bi anlam kazansın. boş yere olmasın."
sadece bir defa "aşığım lan sana, seviyorum lan seni" demek o kadar çok ağır bişey ki insan enkaz altındaymış gibi hissediyor kendini. yine çenem düştü. hadi selametle...
