ne demeli şimdi,
bir çiğdemin toprağı yırtışını seyredişim,
göğe mi dokunmalı, ucuna mi körpe filizin.
öyleyse karanlık sokaklarda koştuğumu düşün.
ay gene bir kadın gibi sarkıyorken denize,
dirseklerimle böğrüme gömdüğüm titremeyi düşün.
oradan göğsümü kaplayışını soğuk bir terin,
ilk sözcüğü anlamla birleştiren çocuğu düşün.
onun kavradıkça derinleşen şarkısını.
vay perçemle günün huysuzluğu dolaşan kısrak!
vay acemi öpüşlerden gövdeme boşalan acımtırak haz.
telaş, kıvranış, parıltılı gözlerdeki atılganlık
ya görevin ne senin görevin?
oynaşmak değil mi içimdeki savaşmak duygusuyla.
ve benim nevresimim kararmışsa kirden, rutubetten.
sarhoşsam gülümseyişlerden ağlayışlardan.
ve kaynak sularıyla üstüme yağan aydınlık hulyaları.
senden gelen ısıyla koruyorsam.
ne demeli simdi?
ey serçelerin sabahlarla bölüştüğü cıvıltı,
ey bir romanın olur olmaz yerinde dikkati çeken hayal.
kalbimi çevreleyen sevda gözeneği,
acıyış, şefkat, umursayış, hırçınlık seli.
beni düşün öyleyse.
beni hayretin ve karanlığın eşiğinde,
beni fitillerde başlayan bir fısıltı,
anında ilk satırını yazarken bir bildirinin,
kulaktan kulağa dolaşan haberlerin bağrında.
beni dar camlarda değil,
bir bulutun seyrinde düşün.
burada ortasında sıçraya sıçraya kabaran alevlerin. *
