halk arasındaki bir deyişten ziyade kanımca bir realitedir. Çevreme, topluma, dünyaya şöyle bir baktığımda, gerçekten de iyi ve sevgi dolu insanlar, akıllı ve bu dünyaya bir şeyler verebilecek, onlardan daha çok olmasını istediğimiz -bir birey olabilmiş kişiler- çoklukla erken gidiyorlar.
Buna karşılık gereksiz, otoriter, sevgisiz, insanlara hükmetmeyi, buyurmayı seven, kaba ve egoist insanlar ise, gayet uzun yaşıyorlar, hatta 80'li, 90'lı yaşları görüyorlar. tabii bunu normal şartlar için söylüyorum adam sinir ve stres küpüdür, günde 3-4 paket sigara içiyordur, kendine bakmıyordur, onları bu hesaptan çıkartmak lazım.
ilginç buluyorum bunu, bilimsel açıklaması mutlaka vardır. iyi insanların bünyeleri, bu adaletsiz, sevgisiz ve ego ile çıkar üzerine kurulmuş dünya ve hayattan daha çok mu yıpranıyor nedir? kötülerin böyle bir dünyada yaşamaktan pek de mutsuz olmadıkları ve bu kokuşmuş unsurlardan beslendikleri, ben merkezli bir hayat yaşadıkları ve başkalarını düşünmedikleri, onlar için üzülmedikleri dikkate alınırsa belki de uzun yaşamalarının sırrı budur diyorum.
