Çok ilginç sesli bir bayanla seslendirilmiş barış Manço şaheseridir. Ve beni orta okul günlerime götürür. Hülyayı hatırlatır bana. Orta okulda hülya diye bi arkadaş vardı. Sesi aynı o kadının sesine benzerdi. Ben de hayatının her anında barış Manço hayranı olan biri olarak sınıfta barış Manço şarkıları söyleyerek ders kaynatma malzemesi olan bir bebeydim.
Sık sık hülyayla kalkıp bu şarkıyı söylerdik. Benim sesim biraz andırır barış mançoyu. Gençlik sesini en azından. Müzik kulağımı tamamen barış Manço ile geliştirdiğim için de şarkı yorumlama şeklim aynı barış mançodur. Ki bundan dolayı kendimle gurur duyuyorum.
Neyse çıkar hülyayla söylerdik bu şaheseri. Belki de o çocukluk yıllarında babalar gibi şarkılar yardırmak şöyle dursun böylesine müthiş bir düeti yapmak herkese nasip olmamıştır. Hem de böyle bir şarkıyı aynı seslerle tekrar seslendirmek.
Müthiş derecede sevmemin yanında hayatımda çok güzel tatlar bırakmış bir şaheserdir bu şarkı.
Aklıma geldi yine duygulandım.
