postmodern islam ile anlatılmak istenenin islami hermenötik olmasından ötürü bir sonuca varamayacak açımlamalar yapılmaktadır.
tarihçi; ancak adem ve havva nın hikayesinin yazılı olduğu kaynakları tahlil eder, sarih ve sahihliğini inceleyerek değerlendirir. kaynaklar adem ve havva nın yaşamlarından farklı kesitler sunuyor ve bu kesitler arasında adem ve havva ya ilişkin değişimler gözleniyorsa kurucu tarih devreye girer ve birbirinden ayrılan kesitlerin arasında çeşitli olaylar kurgulayabilir. örneğin a kaynağı x yılında y kişisinin 2 çocuğu olduğunu, z kaynağı ise yine y kişisinin x+5 yılında 3 çocuğu olduğunu gösteriyor ve her iki kaynak da tarihçi tarafından kabul ediliyorsa y kişisi x ile x+5 yılları arasında bir çocuk sahibi olmuştur diyebiliriz.
ilahiyatçı için durum biraz daha farklıdır. ilahiyatçı verilenleri ve verilenler üzerinden gerçekleşmesi mümkün olmayan durumları çıkarımlar, bunun üzerinden varsayımlar türetir. ilahiyatçının işi daha çok gramer ve dilden kaynaklanan belirsizlikler üzerinedir. bir olaya ilişkin ifadenin onu hangi durumlarla sınırlayacağını araştırır. ona meydan okuyan ise önüne sürekli yeni sorunlar çıkaran sosyal ve fenni bilimlerdir. toplumsal ve fizikokimyasal yapı karmaşıklaştıkça cevabı aranan sorular ve cevap bulunması gereken sorular arttığından dolayı nasslardaki örtük manalar sorgulanır, ayetler yeniden yorumlanır, ama neyin ışığında?
postmodern islam ise daha çok politikada kullanılan, genelde modernist devrimlere karşı gelişen karşı devrimci-gerici hareketlerin arkasına sığındığı bir örtüden ibarettir. islamcı örgütler batı karşısında uğradıkları başarısızlığı daha yeni ve güçlü bir islam anlayışı getirdikleri iddiasıyla başarısız olmuş modernist çevrelere kabul ettirme çabasındadırlar.
