Isparta eğirdir de askere gittiğimin ilk gecesi koğuşta bir çocuğun başına gelmiş hadisedir.
Koğuşta 200 kişi rahat vardır, çocuk cep telefonu sokmuş konuşuyor sevgilisiyle, kız ayrılmak istediğini falan söyledi herhalde derken çocuk ağlamaya bir başladı, hıçkırıkları çığlıkları inletti resmen ortalığı. Yürek dayanmazdı o ortama. Çaresizliğin böylesine pek şahit olmamıştım. Kaçamazsin çünkü hayatın biter. Ama çok acı vericiydi. Düşündükçe insan kötü oluyor yeminle.
Edit: bilmem ki aynı olayın birkaç yıl sonra benim başıma geleceğinin. Allah bi daha yaşatmasın çok zor.
