uzunluğu 4 dk, ömrü 4 yıl olan parçalara inat; uzunluğu 4-40 dk, ömrü 400 yıl olabilen müzik türü. ya da müzik. the music.
benim için tanımadığım bir müziğin ömrü 10 saniyedir. 200 yaşında da olsa 10 saniye. benim için iyi bir klasik parça beni 10 saniyede kendine bağlamalıdır. sert vuruşlar, orkestra hit'lerle değil ama. genelde (%99) minor seven insanım. ancak o naifliğiyle otoriterliğini birlikte görmek isterim. öyle naif girecek ki, 10 saniye bitmeden bana diyecek ki "hiçbir yere gitmiyorsun. 40 dakika da olsam beni dinleyeceksin. otur oturduğun yerde, bırak elindeki işi ve kulağını kabart, bak ben yüzyıllar öncesinden sesleniyorum sana."
işte "iyi" müzik benim için budur. bebek gibi düşünün. doğdu, ve en kısa sürede nefes alması gerek. alıp "dur bakalım dünya, ben geldim." demesi gerek. 10 sn içinde parça nefes alıp, bana meydan okumuyorsa, çok çok zor şans veririm ona. şimdi ne demek istediğimi birkaç parçayla anlatayım.
en azından birini ilk 10 saniyede kapatamadınız değil mi? işte anlatmak istediğim buydu.
farklı beğenileri aşağılasam da, pek rasyonel temeli olmadığını bilirim. ancak gelin görün ki, bu konuda fazlaca sertim. aynı 3 notanın aynı oktavdaki tekrarı, iki bilgisayar efektiyle 4 saat içerisinde yazılmış ve tek kişi tarafından söylenen ucuz "pop" denilen müzik türü aşağılanmayı hak ediyor bence. bu taraftaysa aylarca üzerinde uğraşılarak yazılmış, yüzyıllar öncesinden bugüne nefes almayı sürdürmüş, bazıları muhtemelen onlarca yıldır 24 saat boyunca dünyanın farklı köşelerinde çalınıyor olan, 120 kişilik ve onlarca farklı enstrüman barındıran bir orkestranın en az bir hafta çalışmasıyla ortaya çıkan klasik müzik var. (bazı aryalar tek kişi tarafından ve tek enstrüman eşliğinde hatta enstrümansız söylenir. aryaları özellikle belirttim zira aşırı emek istemesi sufficient veya necessary condition değil bir müziğin iyi olması için. ama yine de olasılığını çok artırıyor.)
