ne şimdi ne gelecek...nedense hep "geçmiş" odaklı yaşıyoruz, sürekli geçmişe özlem duyuyoruz ve şimdi'nin değerini bilmiyoruz. bazen kızıyorum bu halime; ama hasrete de söz geçmiyor işte.
biraz geçen yılı özlüyorum, arkadaşlarım vardı, beraber çok yoğun çalışıyorduk, onlardan alanımla ilgili çok şey öğrendim. bunun yanı sıra onlarla beraber çok güzel anlar geçirdim, çok güldüm, yanaklarım ağrıyana kadar güldüğümü bilirim onların yanında. evet, özledim hakikaten onları.
sonra biraz da 3 yıl öncesini özlüyorum. ilk ve en son o zaman sevdim, sevildim. hayallerim oldu geleceğe dair hem de hiç endişe duymadan. bir daha da olmadı. ondan sonra kimse tarafından gerçek anlamda sevildiğimi hissedemedim. bir adım gelene on adım gidecek kişiyim, ama nedense bir adım yaklaşan olmuyor. sevmeyi sevilmeyi özledim. beklemekten başka çare yok. allah elbet bu imtihanı da geçmemi nasip eder.
biraz da 4 yıl öncesini özlüyorum. üniversite 3.sınıf da benim açımdan güzel geçmişti. biraz daha dingin, huzurlu, mutluydum. bir de o zamanlar hem reel hayatımdan hem de buradan tanıdığım birkaç arkadaşım da vardı, onları da özlüyorum, evlenip çoluk çocuğa karıştılar, anne oldular, çocuk bakıyorlar şimdi.
bazen de lise yıllarını özlüyorum; tek derdim üniversitede istediğim bölümü kazanmaktı, gelecek kaygısı vardı beraberinde, başka da derdim yoktu.
ve sanırım seneye de bugünümü özlerim. çalıştığım yerdeki arkadaşlarımı çok seviyorum; yaptığım her hareketimi anlayışla karşılıyorlar, çok sabırlılar, ancak artık ayrılma vaktimin geldiğine inanıyorum ve birkaç haftaya kadar başka bir kurumda çalışmaya başlayacağım, orada bu kadar anlayışlı arkadaşlarım olmayacak belki de ve alışması da benim için zor olacak.
hasret ile imtihan olmak zor. inşallah geçmişi özletmeyecek güzel günlerimiz olur hep.
