dünden beri inanılmaz huzur doluyum ve inanılmaz bir vicdan rahatlıgı hakim tüm benliğime.
sevgiyi ne kadar yanlış yerlerde aradığımı gördüm. imkanların ne kadar sınırlı olduğunu ama buna rağmen yüzlerin gülebildiğini, umut dolu olduğunu gördüm. onlara bir nebze olsun yardımcı olmanın onları ne kadar mutlu ettiğini, beni ne kadar mutlu ettiğini gördüm.
ufacık çocukların öğretmenim diyerek eteklerimde koşuştuklarında hissettiklerimi tarif etmeye kelimeler yetemez. keşke her hafta sonu gelseniz dediklerinde, buruk bir sevinç yaşamak... hem deli gibi mutlu olmak, hem oralardan ayrıldığına bu beton yığınlarının arasına tekrar döndüğüne üzülmek...
daha şimdiden mektuplar bekliyorum mesela. "hemen cevap yaz ama olur mu sövgü abla" diyen pınarı unutmadım. tombul hüseyinle dans edişimizi, berkenin güzel sözlerini güzel gözlerini, akının tatlı yaramazlıklarını, bana adını bile söylemeye çekinen o küçük utangaç ama mektup yazacağına emin olduğum kız çocuğunu, hiçbirini unutmadım.
öyle başka öyle güzel bir şeymiş ki. vakitleri çok boş harcamışız bunu çok çok iyi anladım. aslında yapacak bir şey yok dediğimiz anlarda yapılacak bir sürü şey varmış, bizi bekleyen bir sürü kişi varmış.
sürekli gülümsüyorum artık. daha bir inançlıyım bazı şeylere daha bir dirençliyim sanki. ya o kadar mutluyum ki sözlük bunu sana nasıl anlatayım bilmiyorum. kıpır kıpırım böyle sürekli sürekli şarkılar mırıldanmak istiyorum sonsuza kadar.
ben gçyk ruhuna bayıldım.
