Her zaman hissediyorum. Zaten ben kendimi bildim bileli hep yalnız oldum. Neden bilmiyorum. Bazıları bir anne, bir baba, bir kardeşten oluşan ailelerde, iyi bir şehirde, evde doğar. Herkes onunla ilgilenir. Bunu hak etmek için ne yapılır bilmiyorum. Bazıları da benim gibi türkiyenin en doğusunda, bir köyde, zaten bilmem kaç çocuklu ailenin öylesine bir üyesi olarak doğar. Zaten baştan beri değerin, anlamın yoktur. 29 yaşındayım. Bak 25 mayısta 30 olacak. Hala şu hayatta kimse için bir şey ifade etmiyorum ben. Mutsuz bir çocukluktu. Mutluluğumu büyük şehirlerde bulacağımı sanmıştım. Bir sürü insan var, onca insanın içinde nasıl yanlız olayım diye düşünmüştüm. Şehrin ışıkları, apartmanlar, kalabalık harikaydı benim için. O yüzden geldim ta buralarda. 18 yaşında ankara'ya ilk geldiğimde evet dedim. Her şey bitti. Artık yalnız değilim. Artık mutsuz da olmayacağım. Hayal ettiğim her şeye kavuştum. Okul, ev, iş, hatta her ne kadar ayrılsak da bir eşe de sahip oldum. Ama hiç mutlu olmadım. Sanki mutsuzluk benim ruhuma işlemiş. Onlarca insanın olduğu mekanlarda dolaşıyorum ama hala yalnızım. Allahtan utanıyorum. Bana verdiklerine sahip olmak isteyen çok insan var. En basitinden kuzenlerim. Hayatıma imreniyorlar. Ankara'ya hayranlar. Ben ise bu şehirde daha çok yalnızlaştım. Bunu nasıl başardım? 5 milyon insan var bu şehirde. Aklım almıyor.
Sabah kalkıyorum, işe gidiyorum, eve geliyorum. Sonra uyuyorum. Başka hiçbir şey yapmıyorum. Canım hiçbir şey istemiyor çünkü. Mutlu etmiyor kimse beni. Çocukken de etmezdi.
Bir bilinmezin içindeyim sanki. Ne için yaşadığımı bilmiyorum. Yarını görmem için bir sebebim yok gibi. iyice suskunlaştım artık. Telefonları açmaz oldum. Annemi bile düşünmez oldum.
Sigaralarımı tek başıma içiyorum artık.
Yalnız hissettiğim değil, hissetmediğim zaman var mı? Ne söylesem boşa.
