Bazen bitmesini istemek ama bitirememekten daha kolay olan durumdur. Kayıplık kötüdür ya hani. Çocukları kaybolan aile artık bulunamadıkça "öldüyse öldü diyelim en azından şurada yatıyor deriz bi dua okuruz ziyaretine gideriz" diye bu belirsizliğe de isyan eder. O belirsizlik, kaybetmekten daha acı gelir. işte bu uzun ilişkilerin de bitme sinyalleri vermeye başladığı andan itibaren aynı sancılı sürece mahkum olursunuz. ilk gençlik ve genç yetişkinlik dönemleriyse hele hayatınızda olma aralığı o zaman hepten sıctınız. Ne "onla mı geldim sanki dünyaya" diyebilirsiniz ne de "elimi sallasam ellisi" çünkü elinizi sallasaniz ellisi de olsa o koskoca yılları arkada bıraktiktan sonra bir 'yabanci'ya kendini açmak zor gelir. Gerçekci olalım; zordur da zaten. Ondan öncesi de zaten cocukluktur belki hatırlamıyorsunuzdur bile...
işler gittikçe cirkinlesmeye başlayabilir. Ona tahammül gösterebilmek için siginmamaniz gereken seylere siginabilirsiniz. Kilitli kalması gereken kapıları zorlayabilir, içeri dalabilirsiniz... Kimse kimseye zincirli degildir tabi ama gitmek zor, zincir sizin zihninizdedir. Sonrasını bilememek, "ya daha mutsuz olursam, peki ya o ne yapar bensiz, ya böyle sevilemezsem, boyle sevemezsem" diye gider sorular. Belirsizlik çok zor; sanki içinde olduğunuz durum çok berrakmis gibi...
Önceleri arkadaşlarınızla paylaşır dert yanarsiniz. Bir sure sonra artik anlatamaz bir hale gelirsiniz. Yalnizsinizdir. Kararlarinizda, kabullenmeniz gereken veya cozmeniz gereken durumlar karşısında yapayalniz. Hatta oyle bir yalnızlık ki bu o da yoktur etrafta.
Bu nedenle eğer 1., 2. Senenin sonunda hayatınızdaki insanla gitmeyen bir şeyler varsa ya cozumleyip öyle devam edin en azindan bir bakin olabilecek bir şey mi... Olmuyorsa, olacak gibi değilse bitirin. Sonra 7-8 sene hayatı paylaşıp çırılçıplak kalmayın, kimseyi de çırılçıplak bırakmayın.
Sonra hayatinizin alti üstüne gelmiş şekilde devam etmeye çalışmak, tersini düzüne çevirmeye çalışmak çok zor.
