Babanin varligiyla yoklugu arasinda hicbir fark olmamasidir. kucuk yaslarda herkesin babalari cocuklarini parklara gotururken sense arkadaslarinin cagirmasiyla gidersin. lise sinavlarina herkes arkasinda babasinin guvenini ve destegini alarak girerken sen arkadasinin sadece esyalarini tuttugunu bilerek girerdin sinavlara. ilk kiz arkadasinla bulusmak icin paraya ihtiyac oldugunda babandan degil de ev icin konulan paradan alirdin. tatil yapmak istediginde aylarca calisip para birikmek zorunda kalirdin cunku bi bok oldugunda, yardima ihtiyacin oldugunda arkanda kimse olmadigini bilirdin. universiteyi kazanamadigin zamanlarda arkamda babam var bana birsey olmaz diyemezdin. kazandiginda ise bilmedigin sehre gitmenin huzursuzlugu bir yandan maddi sikintilar bir yandan, sevgi acligi bir yandan. birseyler kazandiginda senle gurur duyacak bir babanda olmaz arkanda. herkesin babasi ogluna telefon, araba, ev vs alirken sen bunlari kendi emeklerinld kazanman gerektigini cok iyi bilirdin. ve nice zorluklarla karsilasinca tek oldugunu cok iyi bilirdin. aslinda baban varken babasiz buyumek, baban yokken babasiz buyumekten daha zor gelir insana. cunku zaten yok, am varken beklemtiler de hep taze kaliyor. kisacasi cok boktan bir durumdur.
