lise çağlarında okula gitmek için servise bindiğim her sabah, ismini vermek istemediğim bir arkadaşın yaptığı espriler ile karşılştığımız durumdu. kendi adına zirve yaptığı durum ise ''günaydın ulan! pala remzi var ya? aslında köseymiş muahahaha'' şeklinde yaptığı monolog idi. ben de acıyıp bu monoloğu dialoğa dönüştürdüm. lakin duyduğu sözler çok iç açıcı değildi. isim vermiyeyim. sözlükte yazar filan çıkar maazallah. o zaman boşu boşuna sözlükten beyin göçü olmasın. ama buradan sesleniyorum kendisine.
''allah belanı versin kamil''
