allah düşmanımın başına vermesin dediğim psikolojik hastalık. çok fazla zorlukları vardır. o hastalığı yaşayamayan kimse derdini anlamaz, ailen bile. çok sosyal bir adamken bir anda kendini her şeyden soyutlamana, çevrenden uzaklaşmaya, dışarıya çıkmamaya iter seni. otobüse binemezsin, sinemaya gidemezsin, antideprasan'ın en yakın arkadaşın olur.
şöyleki;
2 ay öncesine kadar eve girmeyen bir adamdım. arkadaş çevrem aşırı geniş ve gayet sosyaldim. bir anda bi nöbet geçirdim, doktora götürdüler bi bokun yok dedi. bir kaç kere tekrarladı hepte kalabalık yerlerde. daha önce antideprasan kullanıyodum ama keyfi gibi bişeydi yani bırakırdım istediğim zaman. kalabalıkta daralmaya başladım, dışarı az çıkmaya başladım. bu cumartesi evde öyle bi nöbet geçirdimki aha dedim kesin ölüyorum. ambulans geldi acile kaldırdılar 8 saat boyunca tahlil yaptılar yine bi sikin yok dediler. 3 gün önce psikiyatr a gittim antideprasanımı değiştirdi. panik bozukluk var sende dedi.
babam bile anlamıyor halimden. git bir iş bul çalış geçer diyor. lan zaten rahat rahat dışarı çıkabilsem hastalığım geçmiş olacak ama anlamıyor seni hiç kimse. baban bile.
