Bak şimdi, her yanına gittiğinde hissettiğin şey değişmiyor, her öpüşünden sonra aynı heyecanı sonuna kadar hissediyorsun, her sarılışında kalbini durduramıyorsun, her yanına giderken aynı heyecan seni sarıyor, gözlerine her seferinde aynı hayranlıkla, aynı dalgınlıkla bakıyorsun, yolda önüne değil de onun konuşmasını, saçlarının rüzgarda duruşunu seyrediyorsan, her noktasındaki kalp atışını duyabiliyorsan, her bir ayrıntısını hissediyorsan, ellerini hiç bırakmak istemiyor, sırf bunun için bile kendini şanslı hissediyorsun, yanındayken yaşadığını biliyorsan, aldığın her nefesi sonuna kadar hakettiğini düşünüyorsan onun yanındayken. Bunların hepsini söylemek bazen çok ağır gelebilir karşındaki insana belki ancak biliyorum bunu okuyacaksın, bunları hissettiğimi ve insanın bunlardan vaz geçmesinin gerçekten büyük aptallık olduğunu fark edeceksin, ben bunlardan vaz geçemem, ya da bunlar bir gün bitecek şeyler değil. Okuduğunda ne tepki vereceksin bilmiyorum, belki korkacaksın benden, belki de daha çok hissedeceksin beni, belki de uçakları ve kuşları seyrettiğimizi hissedersin, ama bunlar gerçekler.
Bazen ben de şiirde yaşadığımızı hissediyorum. Bazen de bunun gerçek dünya olduğunu ve sonunda gerçek dünyada da şiirimi bulduğumu hissediyorum.
Merak etme yine dediğim gibi yük olmasın bunlar sana, bir şey beklediğimi düşünme senden, biliyorsun hayat bu, korkuyorsun biliyorum. Değerli bir şeyi kaybetmek çok zor, bu yüzden her an kaybedeceğini düşünüyor boyle yaparsan daha az üzülecekmiş gibi, değerli değilmiş gibi davranıyorsun, kendini saklıyorsun hala biraz daha , biliyorum, hissediyorum.
Tekrar söylüyorum bunları okuduğunda ne tepki verirsin bilmiyorum, sadece içimden geçen bazı şeyler, anlık düşünceler, anlık fikirler, yazıya dökmek istediklerim falan filan, anlıyorsun beni.
