heybemde hiç dostluklar biriktirememişim. olmamış hiç. kırılmışım, belki kırmışım, üzülmüşüm ama hiç kasten yaralamamışım "dost" dediklerimin yüreğini.
içim kanıyor işte, öyle ya, övmüyorum kendimi. buna ne mecalim, ne de isteğim var. ama inanamıyorum bu samimiyetsizliğe, kötü niyete. "ben kötüysem, o da kötü olsun."lara...
içimdeki yakıcı boşluk acıtıyor her gün.
