Çocukluğumuzdan geriye kalan tek güzel şey, o zamanlar rahmetli Gökhan'ı acayip derecede dayıma benzetirdim. Dayım da Gökhan semiz gibiydi. Kaleci saçlı, yanaklar çökük. Dayı lan işte. Hani ana baba bişeye izin vermeyince kaçak göçek o yasak şeyi yapıp yeğenini hoş eden adam. Ana baba çocuğunu atariye yollar mı mesela, çocukluğumuzun kerhanesi ulan atari ama ben misal ilk atariye dayımla gittim. Ne bileyim sanki çok yakın akraban gibi bu adamlar ya da götü başı oynamıyan sohbet ettiğin tavla oynadığın halı sahaya gittiğin mahallenin esnafı gibi. Ama yok yok vazgeçtim dayı gibi daha çok.
