8-9 yaşlarında elimi üstümü çamur yapıp eve öyle girdim, halıyı kirlettim diye beni nasıl dövmüştün hatırlıyor musun. Her yerim morarmıştı. Günlerce ağladım. Odamdan çıkmadım yemek yemedim. 3. Günün sonunda gelip benden özür diledin. Zeynel beni affet dedin, o zaman hayattasın, ilk ismimi kullanıyoruz. Yoksa bu isimle senden sonra kimse bana hitap etmedi anne.
Neyse. Ben de sana senden nefret ediyorum dedim. Etmiyordum. Kızgındım. Çok kızgındım. Bir halı benden mi önemliydi falan.
Sonra gittin. Küçücük çocuktum yine. Gittin beni bırakıp. Bizi bırakıp. Şimdi anne diyince boğazıma bir şeyler takılıyor. Yutkunamıyorum.
Senden nefret etmiyordum.
Hatta artık 30 yaşımda tebessümle hatırlıyorum bu anıyı biliyor musun. Evet gülüyorum bildiğin. Bak yine aklıma geldi yine güldüm.
Senden sonra nasıl yaşadık, neler geçti başımızdan çok uzun bir mesele bu. Bir gün mezarına gelecek cesareti kendimde bulursam sana orada anlatırım 17 yıldır içimde kalanları.
Şimdi sadece tebessüm ediyorum.
Neden biliyor musun? Oğluma bu anıyı anlattım, o bile güldü. 2 yaşında çocuk.. düşün anne pazar sabahı onu bile güldürdün..
