dün bir yere gelen misafirlerle oturuyorduk. Sonra Bir misafir daha gelip yanımıza oturdu. Kucağında bir yaşını biraz geçmiş, bir kız çoçuğu vardı. Herkes çoçuğu kucağına aldı, öptü, sevdi... ben daha ömrümde öyle uysal çoçuk görmedim. Kucağını açıyorsun "gel" diyorsun, geliveriyor. Sonra başını omzuna koyuyor öyle bakıyor yalnızca. bakışları öyle masum öyle güzel ki... Sonra o misafirle muhabbet açıldı.
-abi allah bağışlasın çok uslu. Sizin mi?
-sağolasın. Benim değil abimin. şehit çoçuğu bu. Geçen sene şehit oldu.
"Ah yavrum" dedim içimden. Sanki bir senedir babasının acısını yaşıyor gibi bir yüzü vardı. iki saat yanımızda durdu çoçuğun ne güldüğünü ne de ağladığını gördüm. Yalnızca başını koyuyor ve uzaklara bakıyor. Gitmeden önce yüzünü güldürmek için şaklabanlıklar yaptım ama gülmedi. en son ayağının altını gıdıkladım hafifçe tebessüm etti...
