yer: bursa'da bir hastane odası
tarih: dün / öğleden sonra.
- kırkırdamayı kesin küçük hanım.
+ ...
- en son ne zaman kontrole gelmiştiniz?
(iç ses: en son ne zaman gelmiştiiim... son tariiih... neydi ki? hah!)
+ ağustos. (kaçıydı peki? hatırlamıyorum ki. hay allah!)
- 3 ayda bir kontrole gelmen gerekmiyor muydu?
+ ...
- eski tahlillerini ve operasyon sonuçlarını görmek istiyorum.
+ ... (neden ki?)
- 3 tane kitle var. biyopsi yapmamız gerek... bla bla bla...
lan!
nasıl!? bi saniye bi saniye!
ne!?
e ben daha dün sabah etrafa gülücükler saçıyordum. gözlerime inen ağrı bile engel olamamıştı gülmeme.
1,5 yıl öncesine geri mi döndüm ben şimdi? hem de 3 misli...
ne yapmam gerektiğine dair en ufak bi fikrim bile yok. korkuyorum bu kez.
fikir yürütemiyorum.
evdekiler durumdan habersiz, biyopsiden sonra söylerim diye düşünüyorum. ama nasıl?
- annemmmm.. yemek çok güzel olmuş ellerine sağlık. bu arada, bugün doktora gittim "beyninde tümör var." dedi. -yine-
yıkılır lan. yıkılırlar...
"nefes alıyorsak umut var demektir" değil mi? hep böyle söylerdim ben değil mi?
içimden bir ses "nah!" dese de umut veren bir şeyler var. birileri var...
neden her şey üst üste gelmek zorunda?
hem ben daha aşık olacaktım. -yine-
neden böyle oldu ki şimdi?
tanrı'nın! benimle olan uğraşı yetmemiş anladığım kadarı ile.
hayır, anlayamıyorum gerçekten.
tanrım! neden ben? anlatsana biraz.
ya da anlatma. dur. bu kez korkuyorum.
hem yoruldum da zaten.
günaydın. gidiyorum ben.
geri gelirim bence. benim hala umudum var.
içinizden birini / birilerini incittiysem affola. çocukluğuma, toyluğuma, kocakafalılığıma verin.
bana şans dileyin.
kendinize iyi bakın. bir de; gülmek bulaşıcı. gülümseyin. lütfen...
hayır ya ne ağlaması? uykusuzum ya, ondan gözlerim sulanıyor.
