sesini duymamak çok kötü biliyor musun? cümlelerini okuyorum. nasıl olduğunu biliyorum, tabi söylediğin kadarıyla, ama sesini duyamadan nasıl inanabilirim iyi olduğuna, nasıl anlayabilirim söyle bana... uzuun uzuuun yazıyorum. yazıyorum ama siliyorum hep. neleeer neleer anlatıyorum sana içimden bir bilsem. hep seninle konuşuyorum. hani insan kendi kendine konuşur yaa. işte ordaki kendine kısmı sensin. seni nasıl özledim, sesini özledim.
çizdiğimiz yollardan bahsetmek istemiyorum sana. hep güzel anılar kalsın istiyorum aklımızda. ama sen de hep mutlu ol istiyorum. ki mutlusun da biliyorum. şu an dinlediğim şarkı öylesine bizi anlatıyorki... Hangimiz bir parçasını bırakıp gidecek, diğeri uyurken? Peki ya, hangimizin son sözü olacak diğerinin adı yapayalnız ölürken?
bi yandan içim acıyor boğazım düğümleniyor. hani gözyaşı akmaz da insanın boğazı yanar yaa. onun gibi bir şey işte. keşkelerden konuşmak istemiyorum artık. hala hayatımda olduğun için o kadar mutluyumki...
tertemiz hayaller kuruyorum sana. daha önce hiç kimse için hayal edilmemiş. kimsenin kulağına fısıldanmamış. her köşesine adımlarımızı kazıdığımız bu şehri senin için seviyorum ben. yanyana, elele yürüdüğümüz bu caddelerde saçların gökyüzünde uçuşurken, gözlerindeki ışıltı güneşi kıskandırırken seviyorum. peki ya o gamzelere ne demeli. o burna ve gülüşe, her kıvrımına.. kaybettiğim çocukluğumun kırıntılarını buldum sende. çocuk oldum yanında... çocuk oldum da çıkamadım bir türlü kaplumbağa kabuğumdan. çıktığımda da her şeyin geç olduğunu anladım... umutsun sen, her daim içimde olacaksın. kaybetmeyeceğim seni. kaybolmayacaksın. ben kaybolsam bile.. var olacaksın..
sana yazacağım çok şey var. sana göndereceğim onlarca şarkı. ben her gün konuşuyorum seninle sen duymasanda... kahraman...
peki ya tam göndere basarken o şarkının çıkması da mı tesadüf? hiç bir şey tesadüf değil...
