ilkokulda oynanan saçma oyunlardan birisinde mendili bana bıraktığı an anlamıştım, onun da bende gönlü vardı. ismi sinemdi. böyle kara sinsice den bi kızdı. fakat zengindi. babası birkaç muhitin toptan tüpçüsüydü. beslenme saatinde mayonezli patates kızartması, muz filan yerdi. yani aşkımız uzak ihtimaldi. çünkü biz yumurta haşlaması ve çökelek yiyen efendi çocuktuk. o zengindi ve şımarıktı. bi gün gaza gelip saçını çektim. oda ağlayarak öğretmene şikayet etti. öğretmende kulağımı çekti. zaten sonra çok çekti. hatta bu yüzden sağ kulağım uzundur diğerinden. biz hiç şikayet etmedik birilerini. fakirdik lan. neyse bu sinem ile sonra karşılaştık tabi. lise sonda filan. dedi evleniyorum. dedim hayırlı olsun. gerçi heyecandan kolay gelsin falan da demişimdir ama neyse düğününe davet etmedi. ama ilk aşk, kalbe elektrik vermek gibi bişey. garip hareketleri oluyor. ama sonra düşündüğümde çirkindi evet bildiğin çirkindi. galiba mayonezini benle paylaşma ihtimaline ve cırtlak cırtlak bağırma özgüvenine aşık olmuştum. salak bi çocuktum. gerçi hala öyle ya.
