"istemeden de olsa hepimiz hayal kuruyoruz;uymaya mecbur bırakıldığımız, bizi en önemli ruhsal eklemlerimizden, başarı hırsımızdan, düzen arzumuzdan, günahın günlük bir alışkanlık haline gelmesini engelleyen tutuculuğumuzdan yakalayan sistem içinde ancak hayallerimiz bizi, her şeyin yalnızca bizim isteklerimiz doğrultusunda devam ettiği o sihirli topraklara götürebiliyor çünkü...
hayallerimiz, şeffaf bir kağıdın üzerinde senaryosunu yazdığımız, var olmayan kameramanlar, görünmeyen set işçileri ve hangi rolü oynattığımızı asla bilmeyecek oyuncularla çektiğimiz filmlere benziyorlar...
Oysa günlük hayat hayal kurmamıza izin vermez; yapmamız gereken işler, hayallerin serin gölgelerinde unutulmaya mahkumdur çünkü ve günlük hayatı sürdürebilmek için gerekli olan hiçbir şey, ne yazıktır ki unutulmaya gelmez. başkaları, bir başka dünyaya dalmış gözlerimizi fark ettiği anda, 'yine' hayal kurduğumuz için suçlanırız biz; işler yavaşlıyordur, insanlar bekliyordur, "bu böyle olmaz ki ama..."
ya hayal ettiklerimiz için yaşamaya karar verirsek bir gün? Hiç düşündünüz mü o zaman neler olacağını? neleri ve kimleri geride bırakmak zorunda kalacağınızı? peki bunu yapabilir misiniz gerçekten? 'ben gidiyorum' diyebilir misiniz aniden, 'ben gidiyorum yapmam gereken daha önemli şeyler var' duyulabilir mi sesinizden?" *
