herkesin birilerinden sürekli olarak birşeyler kaçırdığı, nezaketin-saygının neredeyse hiçe sayıldığı bir dönemde insanlar; tüm nazikliklerini, tüm bastırılmış duygularını yüzüstüne çıkarırcasına salata tabağında kalan tek domatesi yemeğin sonuna doğru birbirlerine sunarlar.
sofrada bulunan herkesin doyum sınırına yaklaştığı bir zamanda sanki yeniden iştah kabartırcasına büyük bir kayıtsızlıkla kurulur salata tabağının tam ortasında kalan tek domates.
bir ara nezaketi bir kenara bırakan ama çatalın masada bulunan başka bir ürünü seçmesiyle yine domatese ulaşamayan kişi, hemen yaptığına pişman olurcasına yanındakilere ikram eder, tabakta tek kalan domatesi...
kiminin sofradakilerle konuşurken gözü takılır domatese, kimi de 'yese biri de şu domatesi bitse bu işkence' diye aklından geçirir.
sofradan kalkma zamanının iyice yaklaştığı bir anda tüm cesaretini domatese doğru toplayan ve sonra vazgeçen kişi sayısı oldukça fazladır.
onca yemek, salata tabağındaki onca ürün yenmiştir ama ah o tek kalan domates! ...
işte herkesin bilincinde o domatesi yemek isteği yer almaktadır. yemek boyunca bu tür düşünce ve eylemler devam eder.
ve sonunda...
kimsenin yemeğe kıyamadığı, birbirine ikram ettiği, devamlı gözünün takıldığı o iştah kabartan domates herkesin aklında kalarak çöpe atılılır.
oysa ki biri çıkıp 'ben onu istiyorum' deme cesaretini gösterse hiç olmazsa bir kişi mutlu olacak; gözönünden kalktığı için de kimsenin aklına takılmayacaktır. ve sonuç olarak; tabakta tek kalan domatesten kimse ders almaz, her seferinde aynı olgu tekrarlanır.
ve her zaman, her koşulda devam eder
tabakta tek kalan domates psikolojisi...
edit:
94-95'li yıllarda gözlemlemek ve farklılıkları yakalamak üzerine yazdığım bir ödev yazısı.... şimdi bu yazıya daha çok şey ekleyebilirim ve düzeltmeler yapabilirim ama o zamanki ruhu yakalamak adına yazıya dokunmak istemedim... *
