annemlerdeyim, Vitrinin üzerindeki düğün fotografima bakıyorum. Ne kadar guzelim. düğün hazırlıkları zamanında bir gün bile mutsuz olmadım. beni çok düşünen ve mutlu etmeye çalışan bir Nişanlım vardı. ailesi de çabası.
zapzayıftim, bakımLiydiM, istediğim gibi alışveriş yapardım, dünya sanki benim etrafımda dönüyordu. Bebek olmadan önce geldiğim , sadece bir kere gördüğüm yerleri özlüyorum. Deniz, güneş, tertemiz hava, sevgilim, aşk, tutku. Bu aralar zaten hep geçmişteyım.
Şimdi de ayağımda salladigim minik kızıma bakıyorum. ayağımda sallandıgi sürece uyuyan, yoksa uyumayan çok nadir kendi kendine duran, minik elli, mis kokulu, mükemmel ağızli, cok lezzetli ayakları olan.
içimden yine ağlamak geliyor. tırnaklarıma bakıyorum en son ne zaman manikür yaptırdım, oje sürdüm.
ellerim saçlarima gidiyor. Doğumdan sonra gidip kısacık kestirdigim, sonra da unuttuğum saçlarıma.
dışarı çıkacağımiz zaman uzun uzun hazırlanırdin eşim beni beklerdi. Şimdi, bebeğin bezi, maması, Termosu, biberonu, pisik kremi, yedek kıyafeti, emzik kabı, battaniye, alt değiştirme örtüsü, aman şapka unutmayalım başı usur, eldiven de alalım. Belki son 5 dk üzerime hiçbir kıyafetim olmadığı için eşofmanimi çeker bebek çığlıklarıyla birlikte dışarı çıkarız. Saç, makyaj hak getire.
kadına çok şey katıyor ama çok şey de alıyor anne olmak.
bi iyiyim bi kötüyüm. Tam iyi oldum derken güneş çıkıyor, yaz geliyor, ben evdeyim kapalıyim. aslında evde bisiklet bineyim iyi olur diyorum bebek ağlıyor.yanına koşuyorum. bisiklet aklımdan uçup gidiyor.
Lohusalik 40 gün değildir. Her annede değişir. Ben hala lohusayim. Ne zaman ayak uydurursun yeni hayatına o zaman normale döner her şey.
