kolay kolay bir insanlar oturup sohbet etmekten keyif almıyorum alamıyorum. narsist bir yaklaşımdan
öte yaşadığım bu problem genelde hep tek taraflı oluyor. ulan ben oturup sohbet ettiğim adamı bile seçerken nasıl kolayca aşık olabilirim ki. olamıyorum doğal olarak. sonuç olarak da sıkılmaktan kendimi alamıyorum. bu sebeple kendi kendimi eğlendirmeyi öğrenmek zorundayım galiba. şu güzel bahar aylarında oturup final kasmak da ayrıca canımı sıkıyor zaten. mutluluk eşik değeri aslında düşük bir kişiyim hiç olmadık bir şeyden komiklik eğlence çıkarıp hem kendimi hem çevremdekileri eğlendirebiliyorum ama gerçekten çok sıkılıyorum şu son 1 yıldır. sanırım aynı durum bir sene daha devam edecek gibi. keşke daha aptal oluğp daha kolay şeylerle mutlu olmayı becerip daha kolay sevip daha kolay aşık olabilseydim. farkında olmak aslında o kadar da güzel bir şey değil galiba. bununla ilgili bir teori de var da hatta bak adını unuttum şimdi. yani adam diyor ki her şeye ayık olmak o kadar da iyi bir şey değildir.
