çünkü insan doğası gereği güzel masallarla kandırılmaya yatkındır. egosu dolasıyla da yok olmaktan korkar. Ayrıca sosyal bir varlık olduğumuz ve bize benzemeyen türdeşlerimizi dışladığımız için uyum sağlamak zorundayızdır. doğduğumuz andan itibaren beynimizin hikayelerle yıkandığını ve toplumun sarsılmaz inancını ve yürekten daha yüce bir şeye olan bağlılıklarını ve yakarışlarını görerek büyüyen bizlerin inanmaması kaçınılmaz olur. zincirlerimizi bir kez kırıp kendimizi özgür kıldığımızda ise diğerlerine bunu açıklamaya korkar ve denemelerimizden büyük hayal kırıkları ile döneriz çünkü onlar koşulsuzca inanmıştır. Bu da bizi en büyük sorunla yüz yüze getirir öteki dünya yoktur ve tek bir Şansın vardır ölüm yok oluşdur asla var olmamışcasına. Yıllarca ölümden sonra da var olacağına ve sonsuza kadar yaşayacağına inanırken bir anda boş yere yaşadığının ve hayatın hiç bir anlamı ve kutsal nedeninin olmadığının farkına varmak çok zordur. aslında bu yüzden inanmak daha kolaydır inanmamaktan ve bu yüzden inanmak daha kolaydır ve insanların inanmaya ihtiyacı vardır ben yok olmak istemiyorum tüm kalbimle bir yaratıcı olmasını istiyorum ama bu isteğim bir yaratıcı olmadığı gerçeğini değiştirmiyor.
