Payıma düşen ne varsa ödedim bu aşk adına, diyen bir aşığın isyanıdır...
Susadığım da oldu, SUS kaldığım da... Susuzluğum yakmadı SUSluğum kadar! Sensizliğim SUSluğumu aştı bir an da! Bir çığlıktı sana haykırışım. Peki duydun mu? Duyurabildim mi?
Beni sakla demiştim kapıdan çıkarken, yakamozların oynaştığı kader çizginin üzerinde... beni koyverme, gözyaşının ardı sıra kaçmama izin verme de demiştim giderken. SUSluğum en büyük öksüzlüğüm oldu, seni taşıdığım yürekte. Kelimeleri toplayamayan, cümlesiz bir cümle kapısı artık dilim.
Gözlerimden dilime yol alan kan ırmakları, ne kadar tortusu varsa yatağında delice akıyor sana doğru... Kaç gece sesimden kan geldi aşk diye ve kaç gece sensizliğim bahtsızlığımla başbaşaydı, hiç bilmedin...
Ayışığını kılavuz edip, kaç kez girdim gizli bahçene ve kaç kez suladım Hüsn-ü Yusufları gizlice... Kaç kez ektim yüreğimin erguvanlarını ve her bir toprağına bin Hanımeli; seversin sen kokusunu...
Asiydin yar! dinlemezdin... Dün çok sevdiğin parmak uçlarımı silgi edip, sana ait fazlalıkları sildim, hayat çizgimin kenarlarından. Sildikçe çoğaldın AŞK! arsızdın...
içine sığdıramadığım sol yanımın, kangren olmuş yerlerine sıkıca sardım ben seni. Kesip atmak mı? En az senin kadar asiyim, bilirsin...
Sen hiç duvardaki ışık oyunlarına isim verdin mi? Ya da gölgeleri AŞK bildin mi? Sen söylemesen de ben bildiğini biliyorum.
Ben ödedim AŞK! Bana bıraktığın tüm emanetlerin bedelini... Sen de bir tek emanetim kaldı, ara sıra canım yanıyor, koruyamadığını hissettiğim de...
