iki sene önce kaldığım devlet yurdu kapsamına giren lise pansiyonundaki ranzalar ve sandalyeler benden bir yaş küçüktü. sonra aynı demir dolapları, ranzaları bir dizide hapishanede gördüm. elim istemeden tesbih aradı bir ara. direk kader mahkumu hissettim kendimi.
edit: diğerlerine baktım da bizim günahımız neymiş lan? hala görüştüğüm insanlar var eski okulumda yurt hala aynı. devlet bize bahmir..
